Hij kent mijn naam...

Lieve mensen,

...net zoals allen van jullie, stuk voor stuk, kent de Heere God je naam.

He knows my name

He knows my every thought

He sees each tear that falls

And He hears me when I call

 

 

Ik ben blij, dat de Heere Jezus mijn naam kent, en mij niet alleen laat, welke fijne, of juist pijnlijke weg ik ook ga...
Hij weet mijn naam en Hij weet alles wat ik doe.

Maar nu...wil ik jullie graag iets bijzonders vertellen.
Jullie weten dat ik werk bij dementerende mensen met het Syndroom van Down.
Ik was druk aan het werk in de keuken. De afwasmachine moest nog worden uitgeruimd.

Rinkelende kopjes, en bekers op elkaar stapelen, maar natuurlijk ondertussen goed opletten of er geen vervelende dingen om me heen konden gebeuren.
Opeens hoorde ik iemand roepen. Het leek wel mijn naam...
Ik dacht: "wie van mijn cliënten kent mijn naam? Ze vergeten dat!" Maar...steeds harder hoorde ik mijn naam roepen. "Ine...!!!" Ine...!" Ik maak een sprintje en loop naar de kamer van mijn cliënt.

Hij was met het borduren gestopt en keek verwachtingsvol naar de deuropening.
"Ken jij mijn naam? Hoorde ik dat goed?" vroeg ik hem.
...en toen weer: "Ine, mag ik wat vragen?" -Natuurlijk mag dat.- " Ine, kom je morgen weer werken?"

Ik stond echt even met een mond vol tanden. Hij kende mijn naam! Kijk, God weet alles, en Hij kent mijn naam altijd, en vergeet die nooit. Maar een dementerende cliënt met het Syndroom van Down...Niet te geloven!
Ik kan jullie vertellen: "Mijn dag kon niet meer stuk!"

Hebben jullie nog tips hoe ik ze kan leren, mijn naam te noemen? Leuke manieren...of zo iets dergelijks?

Liefs, Ine-Maartje